Wim Hoeben
Mij
treft de kinderlijke durf spontaan te laten zien. In ieder van ons zit dat talent, soms diep weggeborgen. Een kind toont, kent geen eigen oordeel en is nog onbewust van andermans oordeel. Ik probeer dat oorspronkelijk talent opnieuw te ontdekken. Het onderbewuste, het gevoel , en de emotie horen daar bij. Foto’s zijn zichtbaar, kunnen kwetsbaar zijn. Het zoeken naar dat wat raakt is de fascinerende weg naar de droom van het kind in mij.
Ik kocht mijn eerste spiegelreflexcamera in 1975. Toen, en nu nog niet, kan ik de technische hoogstandjes uit de camera halen. Scherpte – diepte blijft een moeilijk begrip. Misschien wil ik het wel niet begrijpen. Desondanks of dankzij dat maak ik met veel plezier foto’s. De rode lijn daarin is dat het altijd buiten is met veel natuur.
Met mijn camera kom ik dichterbij mijn onderwerpen en ontstaat de verbinding die ik vast wil leggen. Ik hoop dat mijn beelden u boeien.
